`
Από Εφ. Ο ΔΡΟΜΟΣ 26/6/10
Του Ν. Κουνενή
Δύσκολο να’σαι νυν ή πρώην πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής ενός από τα δύο µεγάλα κόµµατα τη σήµερον ηµέρα. Μια βόλτα κάνεις στο κέντρο και σε κράζουν, ένα πέρασµα επιχειρείς στο Ηρώδειο και σε γιουχάρουν, µια επίσκεψη δοκιµάζεις στην εκλογική σου περιφέρεια και σε διαποµπεύουν. Και παρά ταύτα επιµένεις να διατηρείς το υπάρχον -ή να διεκδικείς το απολεσθέν-οφίκιο µέχρι την εσχάτη στιγµή: αυτή του τελικού εµπτύελου φτυσίµατος, της οριστικής, τουτέστιν, απαξίωσής σου ως δηµοσίου-και όχι µόνο-προσώπου. Γιατί; Έλα µου ντε …
Όσο κι αν προσπάθησα, δεκαετίες ολόκληρες, να διερευνήσω τα µύχια της εξουσιοφρενούς ψυχής σου, άκρη δεν έβγαλα. Διότι εξ ιδίας και αλλότριας πείρας έµαθα στη ζωή µου πως ένας άνθρωπος µε στοιχειώδη κοινωνική ευαισθησία, εντιµότητα και τσίπα, αδυνατεί να κοιµηθεί αν συνειδητοποιήσει ότι-άθελά του έστω-αδίκησε κάποιον άλλο, έστω και έναν, έστω και λίγο.
Στον αντίποδα, εσύ ρίχνες ηθεληµένα εκατοµµύρια ανθρώπους στον Καιάδα και καταφερνεις να επανέλθεις φρέσκος και κουστουµαρισµένος το επόµενο πρωί για να τους ενηµερώσεις πως από κάτω υπάρχουν κι άλλοι, αµέτρητοι, πάτοι που πρέπει να προσεγγίσουν υποχρεωτικώς και µε πάταγο.
Κι εδώ ακριβώς προκύπτει η απορία: πώς µπορείς και το κάνεις, πώς µπορείς και το αντέχεις, πώς µπορείς και το υπερασπίζεσαι µε τόσο κυνισµό; Που πάει να πει: πώς ακριβώς οικοδοµήθηκες ως ανθρώπινο-τρόπος του λέγειν-ον; Από τι διάολο περιττωµατικά υλικά είναι χτισµένα τα δυσκόλως εξερευνήσιµα σώψυχά σου;
Ξέρω, δεν θα απαντήσεις. Όχι µόνο διότι ουδέποτε θα έκανες το ολέθριο λάθος να εκθέσεις τις συντεταγµένες της πραγµατικής σου υπόστασης στην κοινή θέα και οργή, αλλά και επειδή αδυνατείς -ή και φοβάσαι- να αναζητήσεις την οποιαδήποτε απάντηση στο επικίνδυνο αυτό ερώτηµα.
Ορθώς πράττεις καθώς οι καιροί κάθε άλλο παρά ευνοούν παρόµοια ψυχοψαξίµατα. Διότι στο µεταξύ οι ροχάλες άρχισαν να τιέφτουν σα βροχή και τα γιούχα να αυξάνονται και να πληθύνονται µε γεωµετρική πρόοδο. Κι εσύ αισθάνεσαι πλέον τον αληθινό τρόµο, ένα από τα ελάχιστα αισθήµατα που µόλις διαπίστωσες πως είσαι ικανός να βιώσεις.
Πράγµατι, ορθώς το ψυχανεµίζεσαι, ορθώς αρχίζεις -επιτέλους- να πάσχεις από αϋπνίες: το σηµείο µηδέν πλησιάζει για σένα και οι ελπίδες σου να το αποτρέψεις φαντάζουν πλέον µηδαµινές. Μάζεψε τα υπάρχοντά σου κι εξαφανίσου µακριά, όσο πιο µακριά µπορείς. Εδώ, έτσι που τα κατάφερες, θα µείνεις εφ’όρου ζωής ανεπιθύµητος.
Ν.Κουνενής-kounenik@yahoo.gr
Ftanei_pia