`

Εφημ. δρόμος της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ.

Συνέντευξη Γιώργου Αρχοντόπουλου*

στο Γ. Κατερίνη

Εκλεγμένος πρόσφατα στην προεδρία του σωματείου των εργαζομένων στην Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκnς (ΕΥΑΘ), αλλά με ενεργή συμμετοχή χρόνων από διάφoρες θέσεις, ο Γιώργος Αρχοντόπουλος μιλά στον Δρόμο για τις  δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας συνδικαλιστής για να πείσει τους συναδέλφους του να συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις, αλλά και για τη μεγάλη εμπειρία από τους αγώνες ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού στη Θεσσαλονίκη.

Ÿ-Οι αρχαιρεσίες του σωματείου έγιναν σε μια περίοδο που η ΕΥΑΘ βρίσκεται στο στόχαστρο της ιδιωτικοποίησης. Στο παρελθόν το σωματείο και οι εργαζόμενοι έδωσαν σημαντικούς αγώνες για να αποτραπεί αυτή η προοπτική. Σε ποια φάση βρίσκεται αυτός ο αγώνας κ. Αρχοντόπουλε;

Ο αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων βρίσκεται σε πολύ κρίσιµο σηµείο. Είδαµε τι έγινε µε τον ΟΠΑΠ, µε την Αγροτική Τράπεζα. Στις αρχές Δεκεµβρίου επισκεφτήκαμε τη διοίκηση του ΤΑΙΠΕΔ για να ζητήσουµε µια απάντηση σε όσα γράφονται και λέγονται αυτό τον καιρό, πολλά από αυτά αντιφατικά. Μας είπαν ότι η ιδιωτικοποίηση θα προχωρήσει και µάλιστα γρήγορα. Εµείς θεωρούµε ότι η ιδιωτικοποίηση είναι ένα αποτυχηµένο µοντέλο και έχουµε αρκετά αρνητικά παραδείγµατα από το εξωτερικό.

Όταν το 2009, επί κυβέρνησης Ν.Δ., έγινε η πρώτη απόπειρα ιδιωτικοποίησης, εµείς δηµιουργήσαµε οµάδες ενηµέρωσης και γυρνούσαµε τις γειτονιές για να αποκαλύψουµε τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης. Μάλιστα, δείχναµε ένα ντοκιµαντέρ για το τι έγινε µε την ιδιωτικοποίηση του νερού στην Αργεντινή και τη Βολιβία. Ο κόσµος, εκείνη την εποχή, τα αντιµετώπιζε αυτά ως αδύνατο να συµβούν. Τώρα έρχεται η σειρά µας.

Λόγω και του οργανωµένου πολέµου που δέχεται το συνδικαλιστικό κίνηµα στις ΔΕΚΟ, εµείς δράσαµε περισσότερο ως ακτιβιστές και λιγότερο ως συνδικαλιστές. Προσπαθήσαµε να πείσουµε τον κόσµο ότι εµείς αγωνιζόµαστε για το νερό και όχι (περισσότερα…)

Υψηλά κόστη, καθηλωµένες συντάξεις και ένα διαρκώς

συρρικνούµενο κοινωνικό κράτος αναγκάζουν χιλιάδες Γερµανούς

ηλικιωµένους να αναζητούν περίθαλψη στο εξωτερικό

Του Ηλία Σταθάτου

Στην Εφ. Ο δρόμος της Αριστεράς 29/12/2012

ιλιάδες συνταξιούχοι αναγκάζονται σε προχωρηµένη ηλικία να αφήσουν τη χώρα τους για Γηροκομεία και κλινικές της Ασίας, της Νότιας και κυρίως της Ανατολικής Ευρώπης, λόγω της αδυναµίας τους να καλύψουν το κόστος περίθαλψης, µε πολλές ενώσεις δικαιωµάτων των πολιτών να χαρακτηρίζουν την πρακτική «απάνθρωπη απέλαση».

Ο λόγος για τη Γερµανία, όπου ο αριθµός των αρρώστων και ηλικιωµένων που εγκαθίστανται σε µεγάλη ηλικία στις προαναφερθείσα; χώρες, ακολουθεί συνεχώς ανοδική πορεία και βρίσκεται σε απόλυτη γραµµική εξάρτηση µε το ολοένα και ακριβότερο κόστος περίθαλψης και την εν γένει συρρίκνωση του γερµανικού κοινωνικού κράτους.

Αξίζει να σηµειωθεί πως το πρόβληµα δεν είναι καινούργιο. Το γερµανικό σύστηµα περίθαλψης χαρακτηρίζεται από χρόνια κρίση, έλλειψη προσωπικού και υψηλά κόστη κάτι που για χρόνια καταπολεµούνταν µε την αθρόα χρησιµοποίηση µεταναστών από την Αν. Ευρώπη, οι οποίοι φρόντιζαν χιλιάδες ηλικιωµένους. Η απευθείας αποστολή ανθρώπων στην Αν. Ευρώπη, όµως, συµβολίζει µια νέα κλιµάκωση του προβλήµατος, που στην ισχυρή ευρωπαϊκή χώρα αποκτά

συνεχώς µεγαλύτερες διαστάσεις και απασχολεί τη δηµόσια συζήτηση.

Όπως αναφέρει το Sozialverband Deutschland (νdΚ) , γερµανικός οργανισµός που ασχολείται µε την υπεράσπιση, µεταξύ άλλων, του κοινωνικού κράτους, τα γεγονός ότι ολοένα µεγαλύτερος αριθµός Γερµανών δεν µπορεί να ανταποκριθεί στο κόστος ενός γηροκοµείου στην ίδια του τη χώρα, χώρα, «αποτελεί κάτι εξαιρετικά ανησυχητικό. Δεν µπορούµε να επιτρέψουµενα οδηγηθούν σε µια αναγκαστική εξορία οι ίδιοι άνθρωποι που έχτισαν τη Γερµανία. Είναι απάνθρωπο». Ειδικότερα, ερευνητές καταµέτρησαν περίπου 7.146 Γερµανούς συνταξιούχους να ζουν σε γηροκοµεία της Ουγγαρίας το 2011, ενώ πάνω από 3.000 βρίσκονταν στην Τσεχία και περισσότεροι από 600 στην Σλοβακία. Ακόµη, αδιευκρίνιστος αριθµός ζει στην Ισπανία, την Ουκρανία αλλά και στη χώρα µας. Τέλος, η Ταϊλάνδη και οι Φιλιππίνες προσελκύουν ολοένα και περισσότερους άρρωστους και ηλικιωµένους Γερµανούς.

Αναγκαστική …

προαίρεση

Εξετάζοντας τις δηλώσεις συνταξιούχων και ανθρώπων που χρειάζονται µακροχρόνια φροντίδα, συνάγεται το συµπέραοµα ότι η επιλογή να αναζητήσουν περίθαλψη στο εξωτερικό, δεν αποτελεί αποκλειστικά προαιρετική επιλογή που οφείλεται στο σηµαντικά χαµηλότερο κόστος. Πλήθος ανθρώπων απλώς δεν µπορούν να πράξουν διαφορετικά. Σύµφωνα µε το Γερµανικό Οµοσπονδιακό Στατιστικό Γραφείο, περισσότεροι από 400.000 ηλικιωµένοι αδυνατούν να καλύψουν το κόστος περίθαλψης, ένας αριθµός που αυξάνεται 5% κάθε έτος.

Στατιστικά που αναµένεται να διογκωθούν πολύ περισσότερο, καθώς οι συντάξεις, εκτός από το χρόνιο πάγωµά τους, αναµένεται να µειωθούν. Χαράς ευαγγέλια για την «Επιχειρηματική πρωτοβουλία», που δεν θα µπορούσε να µείνει αδρανής και να παραβλέψει αυτό το πεδίο κερδοφορίας. Πλήθος εταιριών παροχής υπηρεσιών Υγείας σχεδιάζουν την ίδρυση (ή ιδρύουν ήδη) εγκαταστάσεων στο εξωτερικό, που θα περιθάλπουν ηλικιωµένους Γερµανούς, σε µια βιοµηχανία µε υψηλό τζίρο και συνεχώς µεγαλύτερα κέρδη.            ‘

Οι επιπτώσεις στην υγεία

Οι συνέπειες που θα έχει η ιδιότυπη αυτή µετανάστευση στην υγεία, ειδικά των πασχόντων από ψυχικά ή ψυχοσωµατικά νοσήµατα, δεν πρέπει να παραλειφτούν. H Sabine Jansen, πρόεδρος της γερµανικής εταιρίας Αλτσχάιµερ, υποστήριξε ότι το περιβάλλον και η γλώσσα είναι συχνά κοµβικής σηµασίας για τη διαφύλαξη της ταυτότητας και της προσωπικότητας των ανθρώπων που πάσχουν από άνοια. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως «οι πάσχοντες από άνοια δυσκολεύονται ιδιαίτερα να προσανατολιστούν σε µια ολοκληρωτικά νέα κουλτούρα και γλώσσα, επειδή ουσιαστικά ζουν σε έναν παλαιό κόσµο που αποτελείται από τις πιο πρώιµες αναµνήσεις τους».

Όσο για την εξέλιξη του προβλήµατος, µάλλον κακά είναι τα νέα για τους Γερµανούς συνταξιούχους. Σύµφωνα µε πληροφορίες και «διαρροές στον Τύπο, το γερµανικό κράτος σχεδιάζει µια µεγάλη «επίθεση λιτότητας» που θα πλήξει πρώτα από όλους, όπως πάντα, τους πιο αδύναµους. Συντάξεις, προσλήψεις στο χώρο της υγείας και εν γένει απαραίτητες κοινωνικές υπηρεσίες, αναµένεται να δεχθούν σφοδρή επίθεση …

Όταν πετσοκόβονται αγρίως οι συντάξεις, αν δεν αντιστεκόμαστε, τουλάχιστον δεν ποζάρουμε με δημοσιοσχεσίτες dealer-killer της ΕΥΔΑΠ, για μιά πλακέτα ..και μπόλικα ΘΑ. (Για πριν ή μετά το ξεπούλημα αναφέρεται ο ποιητής;) ΚΛΙΚ για περισσότερα από το σώου.

Σάββατο, 29 Δεκεμβρίου 2012

`

`«Θέλω ένα ΠΑΣΟΚ βασισμένο

στις αρχές του δημοκρατικού

σοσιαλισμού και πάνω απ όλα,

να σέβεται τις αγωνίες και την

προσπάθεια του κόσμου της

εργασίας»

`

Χ. Παπουτσής

_________

`

`

Τα σχετικά με τον Παπακων/νου και τη λίστα Λαγκάρντ είναι λίγο πολύ γνωστά κι επιβεβαιώνουν, όσα λέμε τόσον καιρό απ’ αυτό εδώ το blog, ότι δηλαδή είναι πρωτοφανές –ακόμα και για τα καθ’ημάς πολιτικά ήθη κι έθιμα-το χαμηλότατο επίπεδο κι η περισσή βλακεία των πολιτικών αστέρων, τους οποίους επέλεξε η Τρόικα να εφαρμόσουν το PLAN A’ της κατοχικής επιδρομής κατά της Ελλάδας.Κι όταν αναφερόμαστε στον Παπακων/νου, ομιλούμε για έναν ασήμαντο, αντιπαθή και -μέχρι βλακείας-ψωνισμένο τύπο, τον οποίο εμφάνισαν ξαφνικά από το πουθενά και χωρίς να τον ξέρει σχεδόν κανένας, τον εμφύτευσαν στο πιο κρίσιμο υπουργείο, την πιο κρίσιμη στιγμή!

`

Ομιλούμε για το γελοιωδέστατο αυτό υποκείμενο, το οποίο δήλωσε ενώπιον της επιτροπής της Βουλής, χωρίς αναστολή και χωρίς ίχνος τσίπας ότι…παρέδωσε προς φύλαξη τη λίστα, αλλά τώρα δεν ξέρει που είναι!!! Τόσο βλάξ, τόσο ηλίθιος, τόσο ανίκανος να βρει έστω μια στοιχειώδη πολιτική δικαιολογία, σαν αυτές που βρίσκουν όλα αυτά τα χρόνια τόσα και τόσα πολιτικά κατακάθια! (περισσότερα…)

..οι δανειστές θέλουν να »κάψουν» την ελληνική επιχειρηματική ελίτ

από το newsbomb.gr

Η επίθεση που εξαπολύει το αναλυτικό ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού Stern ενάντια στην επιχειρηματική ελίτ της Ελλάδας, επιβεβαιώνει τον πόλεμο που ήδη έχει αρχίσει.

Έναν πόλεμο ανάμεσα στους Γερμανούς και την επιχειρηματική ελίτ, που για χρόνια κυριαρχούσε στην οικονομική ζωή του τόπου και καθόριζε και τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι Έλληνες ολιγάρχες στήριξαν με κάθε τρόπο τα Μνημόνια. Μέσω των ΜΜΕ, που ήλεγχαν, υποστήριζαν την πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης που είχε επιβάλλει η τρόικα.

Ο κ. Σαμαράς, την εποχή των ηρωικών αντιμνημονιακών αγώνων του και των Ζαππείων, αντιμετώπιζε εχθρικό κλίμα από συγκεκριμένα κανάλια και εφημερίδες.

Μέχρι πρότινος, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την ίδια αντιμετώπιση.

Η εγχώρια διαπλοκή πίστευε ότι με την έλευση της τρόικας και την υποστήριξη που της παρείχε θα συνέχιζε να διαδραματίζει ρόλο πρωταγωνιστή (περισσότερα…)

από ΒlackΜediterraneanPirate

wp.me/pPn6Y-fht

*Από το facebook/ Αφαίρεσα τα ονόματα των σχολιαστών, γιατί ίσως κάποιοι να μπορούσαν να ενοχληθούν. Αν κάποιος αναγνωρίσει το σχόλιό του, ας παραθέσει το όνομά του.

`

Χθες βράδυ, βγήκα για περπάτημα και μου κόπηκε η αναπνοή… Μία περίεργη ομίχλη υπήρχε γύρω μου… Με πονούσαν τα μάτια μου & δεν μπορούσα ν΄αναπνεύσω για πολλές ώρες αργότερα… Σύντομα κατάλαβα ότι είχαν νιώσει και άλλοι έτσι στον τόπο αυτόν, σε πολλές πόλεις του… και προβληματίζονται…>>>

`
Yannis Larios Η Αθήνα της ντροπής. Σημερινή φωτογραφία, πριν λίγο (26-12-2012, 21:50). Η χωρίς κανένα σχεδιασμό, μανδαρινικής εμπνεύσεως παράλογη αύξηση στο πετρέλαιο θέρμανσης φέρνει το 1/4 σε φορολογικά έσοδα και κάνει την Αθήνα θάλαμο αιθάλης. Ένα πείραμα ηλιθίων, σε βάρος της υγείας όλων μας.

`
-Γιάννη το πρόβλημα δεν είναι στην αύξηση του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης που ήταν ένα αναπόφευκτο μέτρο με την απελευθέρωση της ντιζελοκίνησης. Το πρόβλημα είναι στην απουσία γενικότερης πολιτικής και ελέγχου πάνω στις υποδομές που στηρίζουν την καθημερινότητα μας. Είτε αυτό πρόκειται για τους καυστήρες των πολυκατοικιών, για την διαχείριση των αποβλήτων, για την ύδρευση, για την όδευση καλωδίων και ούτω καθεξής.
(περισσότερα…)

……Πιστεύω όμως ότι κάτι θα ξαναγεννηθεί.Κοίτα: ο μόνος λόγος που με λυπεί να πεθάνω, είναι γιατί δεν θα το δω. Γιατί, επιπλέον, αυτή τη φορά δεν θα συμβεί σε μια καθυστερημένη χώρα, όπως έγινε με την ΕΣΣΔ. Αυτή τη φορά -χάρη και στο internet και στην επανάσταση των επικοινωνιών – ο πρωταγωνιστής θα είναι μια μορφωμένη κοινωνία. Και θα είναι διαφορετικό.

`

• ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ TΗΣ ΡΟΣΑΝΑ ΡΟΣΑΝΤΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΜΠΕΡΛΙΝΓΚΟΥΕΡ*

•Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ!

Ροσάνα Ροσάντα ζει στο Παρίσι εδώ και πολλά χρόνια. Το σπίτι της βλέπει στο Σηκουάνα, στην Αριστερή Όχθη, φυσικά. Το κτίριο του 19ου αιώνα έχει μια ξεχωριστή αύρα. Στο διαμέρισμά της, μου λέει ότι υπήρχε το τυπογραφείο της Κολέτ. Σ’ αυτή την παρισινή γωνιά ήλθα να της πάρω συνέντευξη. Της εξήγησα ότι έχουμε έναν ιδιαίτερο χώρο αφήγησης στην εφημερίδα Pubblico, που εμείς ονομάζουμε what’s left. Ήταν περίεργη να μάθει για μας και για τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα: «Τι εννοεί ως αριστερά ο διευθυντής σου;», με ρωτάει.  

Της απαντάω ότι νομίζω ότι απ’ αυτή την άποψη ο διευθυντής έμεινε κολλημένος στο πέρασμά του από τη Fgci (τη νεολαία του ΙΚΚ) στα μισά της δεκαετίας του ’80. Αυτό την εξέπληξε και νομίζω ότι τη διασκέδασε: «Όσο περνάει ο καιρός – μου είπε -βρίσκω όλο και πιο υπέροχο εκείνο το κόμμα, το ΙΚΚ, στο οποίο έκανα πολλή κριτική. Υπήρξε ένα μεγάλο οικοδόμημα».

Την κοιτάζω, για μια στιγμή. Θυμόμουν τη Ροσάντα στη λογοτεχνική εικονογραφία του Manifesto: την αυστηρή και σοβαρή διανοούμενη. Και αντίθετα τη βρίσκω γλυκομίλητη και περίεργη. Μιλάμε πολύ, τρεις ώρες. Ξεκινάμε από το ίντερνετ («Θα επιβιώσουν οι εφημερίδες με το διαδίκτυο;») για να καταλήξουμε στη Λατινική Αμερική («καταλαβαίνω ότι έκαναν σπουδαία πράγματα, αλλά εγώ δεν βλέπω αυτό το μοντέλο»). Στο τέλος, από δω το πάμε, από κει το πάμε, αντιλαμβάνομαι ότι μιλήσαμε κυρίως για ιστορία και για το 1900. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς με ένα «κορίτσι του περασμένου αιώνα», για να μείνουμε στην εικόνα την οποία επέλεξε να δώσει ως τίτλο της αυτοβιογραφίας της.

Σ’ αυτό το μεγάλο διάλογο αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχουν τρεις φάσεις που σημαδεύουν την αφήγησή της. Η πρώτη είναι η ένταξή της στον κομμουνισμό, στο ΙΚΚ. Είμαστε στο 1943, μετά την 23η Ιουλίου, στο Μιλάνο. (Στην ανάμνηση αυτή χαμογελάει). «Είχα ακούσει να λένε ότι ο Αντόνιο Μπάνφι (ΣτΜ κομμουνιστής φιλόσοφος, καθηγητής της Ροσάντα στο πανεπιστήμιο) ήταν κομμουνιστής. Και πήγα να τον ρωτήσω.

«Αλήθεια;».

Έτσι, σαν χαζή.

Κι αυτός;

Μου απάντησε: «Γιατί με ρωτάτε;». Μου έδωσε βιβλία να διαβάσω. Ξαναγύρισα μετά από μια εβδομάδα, του είπα: «Ωραία. Και αν κάποιος ήθελε να εφαρμόσει αυτές τις ιδέες;». (Μα αυτό που είναι σημαντικό σήμερα για τη Ροσάντα, είναι να εξηγήσει, πέρα απ’ αυτό το επεισόδιο, πόσο μπορούσε να ήταν εύκολη η ένταξη στον κομμουνισμό ενός κοριτσιού μιας αστικής «α-φασιστικής» οικογένειας).

Γιατί;

Επειδή η αστική κουλτούρα ήταν από το 1800 διαποτισμένη με προοδευτικές ιδέες και ιδέες ισότητας. Βλέπεις, ο πατέρας μου, για παράδειγμα, είχε διαμορφωθεί με γνώμονα τον Τολστόι, τον Ρούντολφ Στάινερ. Όταν κατάλαβε ότι είχα μπει στην Αντίσταση – επειδή η αστυνομία ήρθε να κάνει έρευνα στο σπίτι – με ρώτησε ανήσυχος: «Μα με ποιους πήγες;».

Κι εσύ του είπες την αλήθεια;

Όταν έμαθε ότι ήμουν με τους κομμουνιστές, μου είπε: «Πάλι καλά!». (περισσότερα…)