!

Όταν το ψέμα και η υποκρισία μιλούν για «Ανάσταση»

Από resaltomag

Κι αν η σιωπή μοιάζει κάποτε αναπότρεπτη
πέρα απ’ τη σιωπή θα υπάρχει πάντα μια άλλη δύναμη
που θα προβάλλει περισσότερο από πάντα επιτακτική:
Να καταδυθούμε στα σκοτάδια που φέρνουμε μέσα μας
να βρούμε τον ίδιο το φόβο, ν’ αγγίξουμε την πληγή
ν’ αφήσουμε να τρέξει το αίμα.
Να ξεπηδήσει μέσα από την κύστη της αμαρτίας
Η φοβερή εξομολόγηση.
Θανάσης Κωσταβάρας

Νιώθει κανείς ένα αίσθημα απέραντης και βαθύτατης ναυτίας, αλλά και οργής να ακούει αυτές τις μέρες τα ποικίλα και πολύχρωμα ιερατεία του καθεστώτος, τα ιερατεία του ψεύδους και της υποκρισίας, να μας εύχονται (πωλούν) «καλή ανάσταση»!!!

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ, σε κάθε παραλλαγή της (κοινωνική, πολιτική πνευματική, ψυχική κ.λπ) είναι μια έννοια εντελώς αντίθετη και ασυμφιλίωτα ασυμβίβαστη με το ψέμα και την υποκρισία.

Λόγω των ημερών δεν θέλουμε να αφήσουμε τη ναυτία μας και την οργή μας να ξεχειλίσει. Θα περιοριστούμε, όσο πιο «ψύχραιμα» μπορούμε, σε δύο κορυφαία «σημεία» της επικαιρότητας.

Πρώτον: Η κυβέρνηση κατοχής μάς εύχεται «καλή ανάσταση»!!!

Εδώ πλέον η ψευτιά και η υποκρισία κτυπούν κόκκινο: Η κυβέρνηση των μαφιών του χρήματος που έχει εντοιχίσει την Ελλάδα και το λαό της στις ορειχάλκινες πλάκες της ισοπέδωσης, της καταστροφής, της νεοταξικής θηριωδίας, του καθολικού και αυθάδους ψεύδους (περισσότερα…)

όσα θάφτηκαv

Από την Εφημ. δρόμος της Αριστεράς 22-4-2011

ελικά. το συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, εξελίχτηκε σ’ ένα  πετυχημένο συνέδριο του  ΠΑΣΟΚ και σε αναστεναγµό  ανακούφισης για κάθε αριστερό άνθρωπο.

Πρώτα-πρώτα, ήταν µια  παραδεισένια όαση για τον  πρωθυπουργό.

Ούτε γιαούρτια, ούτε γιούχα,  ούτε ενοχλητικά συνθήματα  και πανό.

Χειροκροτήματα µόνο και  χαµόγελα και µπράβο.  Δηλαδή µια ατµόσφαιρα που  δεν την έχει πετύχει όχι µε  τους βουλευτές του, αλλά  ούτε και στο υπουργικό του

συµβούλιο .

Στο συνέδριο αυτό ο µόνος  που υπέφερε τα πάνδεινα,  ήταν n κοινή λογική και ο  αριστερός λόγος.

Ο κ. Κουβέλης, αφού διαπιστώνει «δυσβάστακτα και  άδικα βάρη στις πλάτες των  πλατιών λαϊκών στρωµάτων,  µε αποσαρθρωµένα τα εργασιακά δικαιώµατα» από την  πολιτική του ΠΑΣΟΚ, καλεί  , το ΠΑΣΟΚ σε «συμπόρευση  και κοινή δράση ώστε να  οικοδομηθεί ένα πλατύ προοδευτικό ρεύµα στην ελληνική  κοινωνία, ικανό να εµπνεύσει  κοινωνικές συµµαχίες σε  ουσιαστική προοδευτική  κατεύθυνση».

Αυτό το παραλήρημα-δολοφονία ακόµα και της  πιο εξαρτημένης συστηµικής λογικής, ονοµάζεται από τον  κ. Κουβέλη «πολιτικός λόγος   ευθύνης και ρεαλισµού για  την έξοδο από την κρίση».  Στο συνέδριο αυτό οριοθετήθηκε τελικά και οριστικά n  σύγχρονη Αριστερά:

«θέλουµε µια Αριστερά  ρηξικέλευθη και τολµηρή που  δεν θα βολεύεται στα εύκολα  και γι’ αυτό δεν θα κάνει  καµία παραχώρηση ούτε στον  αριστερότροπο λαϊκισµό ούτε  στο µυωπικό αριστερισμό,  δεν θα θεωρεί άκριτα ως  δίκαιο αίτηµα την υπεράσπιση κάθε κεκτηµένου και  δεν θα χαϊδεύει συντεχνίες  στο όνοµα µικροκοµµατικών  σκοπιμοτήτων.

Μια Αριστερά που δεν θα  αναλώνεται σε ανέξοδο και γι’  αυτό αδιέξοδο και συντηρητικό επί της ουσίας καταγγελτισµό». Αυτά τα «αδιέξοδα»  περί κοινωνικών αγώνων,  αλλαγής κοινωνικών και  πολιτικών συσχετισµών, σοσιαλισµού και άλλων τέτοιων  παρωχημένων, καταλάβατε  ότι είναι για τον καιάδα του  συστήματος.

Ορίστηκαν και οι τρεις βασικοί στόχοι της «Αριστεράς της  ευθύνης»:

Στην αποφυγή της χρεοκοπίας του Δηµοσίου και της  κατάρρευσης της οικονοµίας, στην υλοποίηση µιας  αναπτυξιακής πορείας που θα  προωθεί την επιχειρηματικότητα και στην ανατροπή της  σημερινής άδικης κατανοµής  των βαρών σε βάρος των  αδύνατων στρωµάτων.

Όµως, κι αυτός ο κατασυκοφαντηµένος «διάλογος»,  αποκαταστήθηκε σ’ αυτό το  συνέδριο. Ο Παπανδρέου,  αφού κατηγόρησε για «εύκολη καταγγελία, δογµατισµό  και απαξίωση των δημοκρατικών θεσµών», όλη την  υπόλοιπη Αριστερά, απηύθυνε πρόταση συνεργασίας των  δύο κοµµάτων:

«Για τη διαμόρφωση ευρύτερων πολιτικών συγκλίσεων  για αλλαγές που χρειάζεται  n χώρα προς όφελος των  πολιτών και όχι για την  εξυπηρέτηση των ισχυρών  συµφερόντων». Και σαν να  µην έφταναν όλα τούτα,  έρχεται και ο Δ Βίτσας και σε  αποτελειώνει.

Κάλεσε τη Δημοκρατική Αριστερά να ενταχθεί στο Κόµµα  της Ευρωπαϊκής Αριστεράς  και να συµµετέχει στην καµπάνια ενάντια στο Σύµφωνο  για το ευρώ.

Τον Κουβέλη κάλεσε, που  πριν λίγο είχε δηλώσει ότι: «Ο  ΣΥΝ περιέπεσε σε κατάσταση αριστερισμού, άφησε  να στρεβλωθούν τα χαρακτηριστικά µιας σύγχρονης,  ανανεωτικής, αριστερής,  ευρωπαϊκής δύναµης».

Πόση δόση πρέπει να έχεις  πάρει για να τα αντέξεις όλα  τούτα;

Πόσα ακόµα «Συνέδρια»  να αντέξουν οι απανταχού  αριστεροί;

Σωκράτης Mαντζουράvης

katsoc@otenet.gr

ΝΑ «ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ» ΑΠ’ΤΙΣ ΗΤΤΕΣ ΜΑΣ…

Παρασκευή, 22 Απριλίου 2011

kke4ever

Προκήρυξη της συνδικαλιστικής παράταξης «Ανεξάρτητη Παρέμβαση ΕΘΕΛ – ΟΑΣΑ» που μοιράζεται στα αμαξοστάσια της ΕΘΕΛ τις μέρες της Μεγάλης βδομάδας

Διαβάστε περισσότερα: http://kke4ever.blogspot.com/2011/04/blog-post_6739.html#ixzz1KF0vJVSC

Τρεις μήνες κράτησε ο αγώνας μας ενάντια στο νέο νομό για τις αστικές συγκοινωνίες. Ο κλάδος φαινόταν αποφασισμένος να μην αφήσει το νόμο Ρέππα να περάσει. Συνέχισε τις κινητοποιήσεις ακόμα και μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου στη βουλή – κάτι εντελώς ασυνήθιστο για τα δεδομένα….

Παρά την ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού, ο αγώνας μας είχε τη στήριξη του 60% της κοινωνίας. Όχι μόνο γιατί τα αιτήματά μας ήταν δίκαια… Η κοινωνία σήμερα παρακολουθεί με αγωνία κάθε κλάδο ο οποίος αγωνίζεται. Ελπίζει και ποντάρει στη νίκη του. Ο κόσμος περιμένει έναν αγώνα να νικήσει για να γεμίσει αυτοπεποίθηση, για να πει «αφού τα κατάφεραν αυτοί, μπορούμε και εμείς» και να βγει και ο ίδιος στους δρόμους. Ωστόσο ο αγώνας μας τελείωσε άδοξα και η εφαρμογή του νέου νόμου προχωρά με γρήγορους ρυθμούς.

Γιατί χάσαμε συνάδελφοι;

1ον. Επειδή η ΠΑΣΚΕ αποφάσισε να χάσουμε. Όταν η πρόταση Κουλουμπαρίτση για «αναστολή των κινητοποιήσεων» δεν πέρασε στη γενική συνέλευση, η ΠΑΣΚΕ παρέλυσε το Συνδικάτο… Το Προεδρείο κρυβόταν για βδομάδες και δεν καλούσε ούτε ΔΣ, ούτε γενική συνέλευση, για να μην μπορούμε να πάρουμε απόφαση για συνέχιση των κινητοποιήσεων. Έκλεισε τον αγώνα παρά τη θέληση μας. Έκλεισε τον αγώνα πραξικοπηματικά και μετά περίμενε… Περίμενε να «πέσει» το κλίμα, να κυριαρχήσει η απογοήτευση ανάμεσά μας. Και όταν η απογοήτευση και η ηττοπάθεια είχαν εξαπλωθεί αρκετά, η ΠΑΣΚΕ έκανε το περίφημο «δημοψήφισμα» (το οποίο και αντικαταστατικό και παράνομο ήταν), για να «νομιμοποιήσει» τη στάση της… για να «νομιμοποιήσει» το ξεπούλημα του αγώνα – δεν θα επεκταθούμε στα του δημοψηφίσματος καθώς έχουμε γράψει πολλά πάνω σε αυτό το θέμα.

2ον. Επειδή οι υπόλοιπες παρατάξεις που έχουν έδρες στο ΔΣ δεν αντέδρασαν στο ξεπούλημα. Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ζητούσε επίμονα από τις υπόλοιπες παρατάξεις να προχωρήσουμε σε συνεδρίαση του ΔΣ ακόμα και χωρίς την ΠΑΣΚΕ. Είχαμε την πλειοψηφία. Μπορούσαμε να το κάνουμε και να πάρουμε απόφαση και για σύγκλιση Γ.Σ. και για συνέχιση των κινητοποιήσεων, ακόμα και για δημιουργία νέου προεδρείου. Ωστόσο οι υπόλοιπες παρατάξεις επέλεξαν να σέρνονται πίσω από την ΠΑΣΚΕ. Περίμεναν η ΠΑΣΚΕ να καλέσει ΔΣ και περίμεναν για πολύ καιρό… βρίσκοντας βέβαια άφθονες δικαιολογίες. Περίμεναν να προχωρήσει η ΠΑΣΚΕ σε ανασύνθεση προεδρείου. Και όταν έγινε ανασύνθεση προεδρείου τι έκαναν; Τίποτα! Με εξαίρεση τον Σ.Ο. ο οποίος άρχισε να μαζεύει υπογραφές για σύγκλιση Γενικής Συνέλευσης για να τις καταθέσει … στον εαυτό του (η θέση του αντιπροέδρου ανήκει στο Σ.Ο.)!

3ον. Επειδή σαν εργαζόμενοι δεν καταφέραμε να πάρουμε τον αγώνα στα χέρια μας. Στην ιστορία του εργατικού κινήματος, όταν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες σαμποτάρουν τον αγώνα, οι εργαζόμενοι καταφέρνουν πολλές φορές να τις «ξεπερνούν». Δημιουργούν δικές τους επιτροπές αγώνα και συντονιστικά όργανα σε επίπεδο βάσης. (περισσότερα…)

1918: Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ/2011: Όλη η εξουσία στην Κομισσιόν...

Του Γιώργου Βασσάλου

(Αριστερό Βήμα)

`

Την Τρίτη 19 Απριλίου, η επιτροπή οικονομικών υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα εγκρίνει το πακέτο των έξι κανονισμών που συνθέτουν τη νέα «οικονομική διακυβέρνηση».

Πρόκειται για τον κύριο μηχανισμό συγκέντρωσης της άσκησης της οικονομικής πολιτικής των κρατών – μελών στις Βρυξέλλες, αλλά και προώθησης μιας μόνιμης λιτότητας και της κατεδάφισης των κοινωνικών κατακτήσεων σε όλη την ΕΕ. Το Σύμφωνο για το Ευρώ (διακρατική συμφωνία) διέπεται από τις ίδιες αρχές αλλά είναι συμπληρωματικό μόνο στην «οικονομική διακυβέρνηση» (νομοθεσία της ΕΕ).

Η συγκεντροποίηση της άσκησης οικονομικής πολιτικής στους οργανισμούς της ΕΕ είναι αίτημα των εργοδοτικών οργανώσεων (Στρογγυλή Τράπεζα των Βιομηχάνων, BusinessEurope) εδώ και μία δεκαετία[1]. Ήταν δύσκολο όμως να προχωρήσει καθώς διατάραζε πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες και είχε εκλογικό κόστος. Με βάση το «δόγμα του σοκ»[2], οι άρχουσες τάξεις της Ευρώπης εκμεταλλεύονται τον πανικό που δημιούργησαν οι ίδιες στους λαούς και τους εργαζομένους έτσι ώστε να την πλασάρουν τώρα ως «μονόδρομο για την εξόδο από την κρίση».

Από πέρυσι το καλοκαίρι όταν άρχισαν οι διεργασίες στους ευρωπαϊκούς οργανισμούς για την κατάρτιση της νέας δομής της οικονομικής διακυβέρνησης[3], η συνομοσπονδία ευρωπαίων εργοδοτών Business Europe έκανε καθαρό ότι επιθυμούσε να δει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Κομισιόν) να παίζει τον κύριο ρόλο στη νέα διαδικασία και να μειώσει το χώρο για πολιτικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις εθνικές κυβερνήσεις που σχηματίζουν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο[4].

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι ένα μη εκλεγμένο σώμα στο οποίο ηγείται μια διορισμένη από τις κυβερνήσεις ομάδα Επιτρόπων, ενώ το μόνιμο προσωπικό της που περιλαμβάνει γύρω στους 12.000 ανώτατους αξιωματούχους αποτελεί μια γραφειοκρατία με έντονο νεοφιλελεύθερο ιδεολογικό προσανατολισμό και, το κυριότερο, με μια παράδοση συνδιαχείρισης των πιο σημαντικών υποθέσεων μαζί με τις εργοδοτικές οργανώσεις (πχ. οργάνωση χρηματοοικονομικών αγορών, εξωτερικό εμπόριο).

Οι νομοθετικές προτάσεις που παρουσιάστηκαν από την Επιτροπή[5] στις 29 Σεπτεμβρίου 2010 προέβλεπαν μια τρομερή ισχυροποίηση του ρόλου του οργανισμού. Μέχρι τώρα η ΕΕ είχε δικαίωμα να κάνει υποδείξεις και να επιβάλει πρόστιμα μόνο όσο αφορούσε το δημοσιονομικό έλλειμα άνω του 3%. Σύμφωνα με τους προτεινόμενους κανονισμούς, η ΕΕ θα κάνει υποδείξεις και όσο αφορά τη μείωση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ, αλλά και σχετικά με τις «μακροοικονομικές ανισορροπίες».

Ο καθορισμός των τελευταίων είναι τόσο αυθαίρετος που δίνει στην ουσία άπειρες και εντελώς ανεξέλεγκτες εξουσίες στην Επιτροπή. Η ίδια θα καταρτίσει μία λίστα δεικτών με βάση την οποία θα κρίνει την πορεία της οικονομίας των κρατών μελών. Η Βusiness Europe επιμένει να μη καταρτιστεί η λίστα αυτή από το Συμβούλιο ή το Κοινοβούλιο με βάση οποιουδήποτε είδους δημόσια συζήτηση αλλά μονομερώς από την Επιτροπή. (περισσότερα…)

Τρίτη, 19 Απριλίου 2011

(Αναδημοσίευση από Σύλλ. Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ)

Η ΔΑΚΕ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΗΘΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ

`

(Από Αντιχυτα)

Πρώτες σκέψεις και φωτογραφίες μετά την αποχώρηση «των σκουπιδιών»…

Βέβαια, αυτό που τελείωσε σήμερα είναι μία μάχη. Την παρομοιάζω με τη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Τρέψαμε τον

εχθρό σε φυγή, σε οπισθοχώρηση. Αυτό που μένει ακόμα είναι η μάχη των Πλαταιών. Γι’ αυτήν ετοιμαζόμαστε από απόψε. Τότε θα τελειώσει και ο πόλεμος. Τότε θα φύγουν οριστικά οι εισβολείς. (περισσότερα…)

Μια αδιαθεσία στο στομάχι οδήγησε τον Μίκη Θεοδωράκη σε νοσοκομείο της Αθήνας, όπου και υποβάλλεται σε σειρά εξετάσεων.

Σύμφωνα με το στενό του περιβάλλον, ο μουσικοσυνθέτης αισθάνθηκε χθες ενοχλήσεις στο στομάχι και οι οικείοι του έκριναν ότι πρέπει να πάει στο νοσοκομείο για προληπτικούς λόγους.

Δευτέρα, 18 Απριλίου 2011

Εισαγωγικά να ξεκαθαρίσουμε όπως έχουμε γράψει και σε σχετική ανάρτηση, ότι η αστική τάξη συντάγματα και νόμους τα χρησιμοποιεί όποτε και με όποιο τρόπο θέλει.

Γι’ αυτό και δεν ασπαζόμαστε όσα ακούγονται στο βίντεο που παραθέτουμε με τις απόψεις των καθηγητών Μπέη, Μητρόπουλου και Μαριά που υποστηρίζουν ότι το μνημόνιο είναι παράνομο και ελπίζουν ότι η δικαστική εξουσία μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση, μετά ανάλογες προσφυγές που έχουν γίνει.

Η θεσμολαγνεία είναι βαρίδι στο εργατικό κίνημα και έχουν αυταπάτες –στην καλύτερη περίπτωση- όσοι επικαλούνται την λειτουργία των αστικών θεσμών για να αναστραφεί η κατάσταση προς όφελος του λαού και του τόπου.

Δευτέρα, 18 Απριλίου 2011

Όχι! τυπικά δεν έχουμε Χούντα, ακόμη...

Στο βίντεο που παραθέτουμε βλέπουμε ένα τέτοιο υποκείμενο(1) να εκτονώνει τα απάνθρωπα συναισθήματά του σε έναν πολίτη αδιαφορώντας αν οι ενέργειες του μπορεί να τον σακατέψουν και να τον κάνουν για μια ζωή να μείνει ανάπηρος.