…«Ως  πατριώτης,  όχι  (δεν  θα  το  υπέγραφα). 

Είναι  κακό για τον λαό σου»!.

`

 Φοβερά* πράγματα έγιναν τότε. Που κρύφτηκαν από τα ΜΜΕ, τους «δημοσιογράφους», τους αναφέρομενους. Με συνέπεια να φαντάζουν «ως μη γενόμενα». Γιατί; Μην οξυνθούν τα πνεύματα, μη θολώσει η εικόνα της ΤΙΝΑ (Δεν υπάρχει εναλλακτική) ή μήπως και δεν μάθουμε την νοστιμότερη συνταγή της …ταραμοσαλάτας; Τα συμπεράσματα ευθύνη κάθε ενός και κάθε μιάς μας.

 * Κατά την ταπεινή μου γνώμη.

(…) Ζωντανεύοντας κάπως, ο Bόλφγκαvγκ συμφώνησε και είπε:

Β. Σόϊμπλε: «Γι αυτό σου είπα να πείσεις τον πρωθυπουργό σου να εξετάσει στην περίπτωση ενός τάιμ άουτ».

Γ. Βαρουφάκης: «Μόνο που η καγκελάριος σου έβαλε τέλος σε αυτή τη συζήτηση».

Β. Σόϊμπλε: «Τότε το μόνο που σου μένει είναι το μνημόνιο», είπε επανερχόμενος στην ίδια μη λύση.

Μόνο μια κίνηση πέρα από λογικά επιχειρήματα και ρητορική θα μπορούσε να σπάσει τον φαύλο κύκλο. Μια ανθρώπινη κίνηση, σκέφτηκα.

Γ. Βαρουφάκης:«Bόλφγκαvγκ, μπορώ να σου ζήτησα μια χάρη;» τον ρώτησα ταπεινά. Έγνεψε καταφατικά. Ενθαρρυμένος προχώρησα:

  Γ. Βαρουφάκης: «Είσαι στην πολιτική ζωή εδώ και σαράντα χρόνια. Εγώ μόνο εδώ και πέντε μήνες. Γνωρίζεις από τις προηγούμενες συναντήσεις μας πως παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα άρθρα σου και τις ομιλίες σου από τα τέλη της δεκαετίας του 80. Θα ήθελα να ξεχάσεις για μια στιγμή πως είμαστε υπουργοί, ώστε να σε συμβουλευτώ. Όχι να με διατάξεις τι να κάνω. Αλλά να με συμβουλεύσεις. Mπoρείς να μου κάνεις αυτήν τη χάρη;»

Κάτω από τα άγρυπνο βλέμμα των σαστισμένων υφυπουργών του ξανάγνεψε καταφατικά. Αναθαρρεύοντας άλλη μία φορά, τον ευχαρίστησα και τον ρώτησα:

  Γ. Βαρουφάκης: «Στη θέση µου θα υπέγραφες το µνηµόνιο;»

Περίμενα πως θα μου έδινε την αναμενόμενη απάντηση ότι, δεδομένων των περιστάσεων, δεν υπάρχει εναλλακτική, συνοδευόμενη από τα συνήθη επιχειρήµατα που στερούνταν της οποιοσδήποτε οικονομικής λογικής. Δεν τα έκανε όμως. Αντ’αυτού κοίταζε έξω από τα παράθυρο. Για τα δεδομένα του Βερολίνου, ο καιρός ήταν ζεστός και ηλιόλουστος. Μετά γύρισε προς το μέρος μου και η απάντηση του με αποσβόλωσε

  Β. Σόϊμπλε: «Ως πατριώτης, όχι. Είναι κακό για τον λαό σου»…

`

`

(Διευκρίνηση: Τιμώ και σέβομαι το Γιάνη Βαρουφάκη. Αναγνωρίζω, την εντιμότητα, την αξιοπρέπεια, το θάρρος, το σεβασμό σε ιδέες και αρχές, καθώς και τις εξαιρετικές γνώσεις και επιστημονικές του ικανότητες του. …Δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω, ούτε τον ψήφισα ποτέ, ούτε διαφαίνεται, ιδίως τώρα, που κατεβαίνει στις εκλογές, λόγω, κυρίως μη πολιτικής συμφωνίας (για Καπιταλισμό-ΕΕ κ.α.)…

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ **)

`

Τέλος Άνοιξης

`

ο τέλος του παιχνιδιού, το τελικό ξήλωµα του πουλόβερ, ήρθε εξήντα έξι µέρες ύστερα από εκείνο το βράδυ στα Εξάρχεια. (Βλέπε Κεφ. 14) Μια γελοιογραφία του Γιάννη Ιωάννου περιγράφει παραστατικότατα τις µέρες εκείνες. Στο σκίτσο η Ελλάδα εµφανίζεται γονατισμένη, µε τα χέρια δεµένα πισώπλατα, να προσπαθεί να αποδράσει. Πίσω της η ΕΕ, απειλητική φιγούρα µε το τσεκούρι του δήµιου υψωμένο, να την επιπλήττει που αρνείται να µείνει ακίνητη και να ακουμπήσει πειθήνια τα κεφάλι της στην πέτρα: «θα δείξεις λίγη υπευθυνότητα επιτέλους;» της φωνάζει.

Η δική µου εµπειρία από την περίοδο εκείνη αποδίδεται καλύτερα μέσα από µια άλλη αλληγορία: Το τέλος τoυ παιχνιδιού, το θεατρικό έργο του Σάµουελ Μπέκετ. Εκείνες τις εξήντα έξι µέρες ήταν σαν να παιζόταν μακρόσυρτα και βασανιστικά μπροστά στα μάτια µου στη µεγάλη σκηνή των Βρυξελλών, του Βερολίνου και του Μαξίµου. Η ιστορία του τυφλού, αυταρχικού Χαµ αποτύπωνε τέλεια στον καµβά του συµβολισµού τα βασικό µοτίβο του ευρωπαϊκού δράµατος, από τότε που η Ευρώπη χτυπήθηκε από την τραγική κατάρρευση του 2008 έως το τέλος της Άνοιξης του 2015. Όπως ο Χαµ επιβάλλει διαρκώς στον υπηρέτη και παραγιό του Κβο την εξαντλητική επανάληψη ανώφελων αγγαρειών, καθώς κι οι δύο πλησιάζουν σ ένα αναπόφευκτο αλλά και άπιαστο τέλος, ταυτόχρονα αναθεµατισµένο και επιθυµητό, έτσι και το βαθύ ευρωπαϊκό κατεστηµένο, χωρίς να έχει ιδέα πώς θα μπορούσε να διατηρήσει τον ασφυκτικό έλεγχο των κοινωνιών µας χωρίς να τις συνθλίψει, συνωµοτούσε προς µια κατάληξη αναπόφευκτη, αναθεµατισµένη αλλά και, για κάποιους στην κυβέρνησή µας, επιθυµητή.

`

Καθ΄όλο τον Μάιο, και βέβαια τον Ιούνιο, ήµουν σίγουρος ότι τα παιχνίδι που είχαν επιλέξει να παίξουν ο Αλέξης και τα πολεµικό µας συµβούλιο ήταν χαµένο. Απλώς προέβαιναν μηχανικά στις κινήσεις που θα οδηγούσαν στο αναπόδραστο µατ. Η μόνη ψευδαίσθηση που επιβίωνε μέσα µου ήταν η υποβόσκουσα ισχνή ελπίδα ότι, δεν μπορεί, ο Αλέξης θα αντιδρούσε μπροστά στον εξευτελισµό που του επιφύλασσε η τρόικα και, την ύστατη ώρα, θα επέλεγε να παίξει ένα άλλο παιχνίδι το παιχνίδι που σχεδιάζαμε εξαρχής.

Κάθε μέρα που περνούσε, η ισχνή ελπίδα εξασθενούσε. Αλλά, όσο επιβίωνε, όσο αµυδρή κι αν ήταν θα παρέµενα. Αν μη τι άλλο, είχα υποχρέωση να μη διευκολύνω τους δεσµοφύλακες της χώρας µου. Βλέποντας τους να βγάζουν αφρούς στη σκέψη ότι έπρεπε να βρουν τρόπο να µε αντικαταστήσουν, ώστε να πέσει η υπογραφή από πειθήνιο υπουργό οικονοµικών στο 3ο μνημόνιό τους, την οποία δεν περίµεναν από µένα, ατσαλωνόταν η αποφασιστικότητα µου να μην τους κάνω τη χάρη παραιτούµενος.

Όση ενέργεια µου απέµενε την αφιέρωσα σε πέντε καθήκοντα; στον αγώνα να υποστηρίξω την προσπάθεια της οµάδας εργασίας µας, υπό το ΣΔΟΕ, για το αλγοριθµικό κυνήγι των µεγαλοφοροφυγάδων, στην εκστρατεία να «µαντρώσουμε» τον ΟΠΑΠ ώστε να περιοριστεί η κοινωνική καταστροφή από τις βιvτεοµnχανές του τζόγου, στην προετοιµασία των παρουσιάσεών µου στο Eurogroup (ώστε να είναι όσον τα δυνατόν πιο εµπεριστατωµένες και αποτρεπτικές των σχεδίων της τρόικας), στην ανάπτυξη του παράλληλου συστήματος πληρωµών (συµπεριλαµβανοµένου του Σχεδίου Χ) και στην πρώτη προτεραιότητα µου, τη σύσταση του αξιόπιστου «Σχεδίου για την Ελλάδα», που είχαµε συµφωνήσει µε τον Nιέιβιvτ Λίπτον. Με τον Τζεφ Σάκς, τον Γκλεν Κιµ, τον Τζέιµι Γκάλµπρεϊθ και την εταιρεία Lazard ήδη εργαζόσασταν πάντα στα τρία τελευταία, µε σηµαντική συμβολή των Νόρµαν Λάµοντ, Λάρρυ Σάµµερς και Τόµας Μάγερ.

Στις 7 Μαίου θα μου δινόταν η ευκαιρία να παρουσιάσω για πρώτη φορά το πρόπλασμα του «Σχεδίου για την Ελλάδα», στο πλαίσιο κεντρικής ομιλίας στις Βρυξέλλες οργανωμένης από τον βελγικό ΣΕΒ και με την υποστήριξη της κυβέρνησης του Βελγίου. Ήταν μια ευκαιρία να εισπράξω σχόλια και κριτικές πριν το παρουσιάσουμε στο επόμενο Eurogroup της 11ης Μαίου, και με τη σκέψη ο Τζεφ να το παρουσιάσει ταυτόχρονα, εκ μέρους μου, στο ΔΝΤ και στον Ντέιβιντ Λίπτον. Δεν περίμενα βέβαια ούτε για μια στιγμή πως ο Σόιμπλε και τα περιβάλλον του θα υποδέχονταν το «Σχέδιο για την Ελλάδα» με ανοιχτές αγκάλες, ανεξαρτήτως της αξίας του, Όμως η προοπτική μιας στήριξης του «Σχεδίου» από τα Νο 2 του ΔΝΤ και τον Λευκό Οίκο, με τον οποίο ο Λίπτον συνδεόταν στενά, ίσως έδινε την ευκαιρία σε μερικούς, λιγότερο μεροληπτικούς, υπουργούς οικονομικών του Eurogroup να διαφοροποιηθούν από τη σκληρή γραμμή Σόιμπλε-Ντάισελµπλουμ

Πριν μεταβώ στις Βρυξέλλες, αποφάσισα να ταξιδέψω πρώτα στο Παρίσι και στη Ρώμη, και μετά την ομιλία των Βρυξελλών να πάω και στη Μαδρίτη, ώστε να ελέγξω κατά πόσον το «Σχέδιο για την Ελλάδα» θα έβρισκε κάποια θετική ανταπόκριση κι εκεί.

`

Με τέτοιους εχθρούς, τι να τους κάνετε τους συντρόφους;

κεί που είχαν φτάσει το πράγματα, δεν είχαμε και πολλά να χάσουμε. Γνώριζα πως το αδιέξοδο της δήθεν διαπραγμάτευσης ανησυχούσε Γάλλους, Ιταλούς και Ισπανούς. Ετσι, αποφάσισα να είμαι ειλικρινης και να ζητήσω ευθέως από τον Γάλλο, τον Ιταλό και τον Ισπανό ομόλογό μου, τους οποίους επισκέφτηκα τον έναν μετά τον άλλο στην έδρα

(περισσότερα…)