(Του Χρήστου Λάσκου)
UNFOLLOW Ιούλης 2014

(Απορία F.P.): Εκτός των άλλων και από την πολύ σωστή επισήμανση του Χ.Λ. στην αντιμετώπιση της κεντροαριστεράς, με τα ορφανά του Γιωργάκη και τους φανατικούς της συνιστώσας της «ευθύνης», που συμφωνούμε,

γιατί τόση σιωπή σε κεφαλαιώδη ριζοσπαστικά ζητήματα, που αν θυμώμαστε,  ειπώθηκαν πριν 2 χρόνια και εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27%;

Όπως π.χ. το οιωνεί καθεστώς έκτακτης ανάγκης που μας πνίγει, η διαγραφή του χρέους, η κατάργηση (με ένα νόμο) των μνημονίων, η θηλειά της Ευρωπαικής Ένωσης και του Ευρώ που σφίγγει στο λαιμό μας, το ΝΑΤΟ, η παραπομπή και  τιμωρία των υπαίτιων της κρίσης και των σκανδάλων, οι τράπεζες (και ο δημόσιος τραπεζικός πυλώνας) που κατάπιαν 100δες δις € για να τις νέμονται οι λαμογιο-ιδιοκτήτες τους, η αποκατάσταση μισθών και συντάξεων (που σήμερα δέχθηκαν ΝΕΟ πλήγμα), σε επίπεδα αξιοπρέπειας και όχι εξαθλίωσης, η ανθρωπιστική καταστροφή με την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και εργατικών δικαιωμάτων κ.οκ. Μόνο η έλλειψη χώρου ευθύνεται;

`

ενδυνάμωση της Αριστεράς σε συνθήκες κρίσης δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Συνεπώς όσο κι αν δεν αρέσει σε τµήµατα της υπόλοιπης Αριστεράς να το ακούνε, ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι έκανε καλά στο χρόνια της τροµερής κρίσης στην Ελλάδα. Κι αυτά τα καλά που έκανε ήταν αριστερά πράγµατα. Έτσι πρέπει να συνεχίσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε πως δεν αποτελεί πολιτικό διάττοντα, πως έχει σταθεροποιήσει την επιρροή του σε µεγάλο κοµµάτι του εκλογικού σώµατος και, κυρίως, κατάφερε, ακόµα µια φορά µετά τις εκλογές του ’12, να είναι ο κατεξοχήν πολιτικός φορέας των ανέργων, της παραδοσιακής εργατικής τάξης, των µισθωτών κατηγοριών γενικότερα, των νέων χωρίς µέλλον. Με µεγάλη επιρροή στις αστικές περιοχές, ιδίως στις λαϊκές συνοικίες, δείχνει να παρέχει τα εχέγγυα ότι µπορεί να γίνει άξονας µιας µεγάλης κοινωνικής συµµαχίας που θα κάνει εφικτή την πολιτική ανατροπή.

(περισσότερα…)

του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει μια καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ. Αυτή είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία. Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς τα ελληνικά, καταλαβαίνει ένα πράγμα: Ο σοσιαλισμός δεν έχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Αρα είναι ένα ανελεύθερο καθεστώς, που θα παραμείνει στον πυρήνα του τέτοιο και θα τον πασπαλίσουμε με τα προσθετικά «ελευθερία» και «δημοκρατία» για να φαίνεται πιο νόστιμο. Στο βάθος αυτό λέγεται κυβερνητική εξουσία ή πιο απλά, εξουσία. Δηλαδή ένα κόμμα της Αριστεράς μάς προτείνει να το κάνουμε κυβέρνηση για να μας εξουσιάσει καλύτερα από τα άλλα κόμματα της Δεξιάς (τα κεντρώα κόμματα έχουν εξαφανιστεί μαζί με τη μεσαία τάξη).

Και έτσι η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός. Κάτι σαν πρωτάθλημα που όποιος κερδίσει τον τελικό αγώνα θα είναι πρώτος για έναν χρόνο. Στην προκειμένη περίπτωση θα είναι κυβέρνηση (θεωρητικά) για τέσσερα χρόνια.

Και έχουμε το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ. Τα ιδρυτικά της κείμενα, στην αοριστία τους, ήταν, θα έλεγα, ειδυλλιακά. Στην πράξη έγινε συνιστώσα της Δεξιάς, με δύο υπουργούς και δύο υφυπουργούς και με αρκετά στελέχη της χωμένα στην κρατική μηχανή, σε θέσεις-κλειδιά.

Μετέχει σε μια κυβέρνηση που είναι αυταρχική και η σχέση της με την κοινωνία είναι η αστυνομική καταστολή και τα βασανιστήρια. Μεθοδεύει συστηματικά την καταστροφή αυτής της χώρας, φτάνοντας στο επαίσχυντο σημείο να παραχωρεί τμήματα της ελληνικής επικράτειας σε όποιον τα θελήσει. Αυτό σημαίνει το ξεπούλημα των ελληνικών νησιών.

Τι νόημα έχει λοιπόν η συμμετοχή μιας Αριστεράς σε μια τέτοια κυβέρνηση; Είναι η εξουσία για την εξουσία και για τα οφέλη που αυτή παρέχει στους υπηρέτες της. Ο εγωκεντρισμός και το προσωπικό όφελος υπερτερούν του κοινού καλού.

Και εύκολα κάποιος καταλήγει στο συμπέρασμα: Η εξουσία δεν είναι δημοκρατία. Είναι η δύναμη που έχει κάποιος να σε κάνει να τον υπακούς (εξ ου και ο υποτιμητικός όρος υπήκοος). Σε περίπτωση που δεν συμμορφωθείς, τότε υποπίπτεις σε ποινικό αδίκημα και κολάζεσαι. Στον κοινοβουλευτισμό, που η εξουσία μοιράζεται, δεν παύει να είναι εξουσία. Και το δικαίωμα της καθολικής ψήφου είναι για να επιλέξεις μόνος σου ποιος θα σε διατάζει.

Και εδώ ας θυμηθούμε μερικά οικεία κακά. Οταν έγινε η πρώτη μεγάλη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, στην ουσία ήταν μια διάσπαση του σταλινισμού. Δεν ήταν μια ρήξη με τον σταλινισμό, αλλά δύο εκδοχές του. Η λεγόμενη ανανεωτική εκδοχή του ήθελε συμμετοχή στην υπάρχουσα εξουσία. Η δε δογματική ήθελε μια δική της εξουσία στο απώτερο μέλλον. Κάτι σαν τον παράδεισο που εκεί με την επιφοίτηση του «Αγίου Σοσιαλισμού» όλα τα προβλήματα θα λύνονταν αυτομάτως.

Ομως η ιστορική εμπειρία άλλα έδειξε. Οπου υπήρξε σοσιαλισμός ή κομμουνισμός, ήταν ολοκληρωτικά καθεστώτα, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα φασιστικά καθεστώτα. Οι ιδεολογικές αναφορές άλλαζαν. Αλλά η καταπίεση ήταν ίδια. Και ο Στάλιν έσφαξε τόσο πολλούς κομμουνιστές όσους δεν έσφαξαν όλα τα φασιστικά καθεστώτα μαζί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προέρχεται από την ανανεωτική διάσπαση του σταλινισμού, κατά πόσο έχει αποποιηθεί την κληρονομιά του; Θα έλεγα πως ναι, όσον αφορά την ονομαστική του αξία. Οχι όμως την αντικειμενική του. Και εδώ αυτοπαγιδεύεται και τυφλώνεται. Ορέγεται την εξουσία. Θέλει να κυβερνήσει και δηλώνει πως είναι πανέτοιμος.

Ας κάνουμε την υπόθεση πως αυτό θα πραγματοποιηθεί. Αυτοδυναμία δεν φαίνεται να διαθέτει και μάλλον έχει φτάσει στα όριά του. Ας θυμηθούμε τη δυναμική που είχε το ΠΑΣΟΚ πριν γίνει εξουσία. Θα χρειαστεί συμμάχους που ίσως τους βρει στους Ανεξάρτητους Ελληνες, σε αποστάτες από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ (η εξουσία είναι πειστικό επιχείρημα). Και με το καλημέρα που θα πει στη Βουλή θα αρχίσει να πληρώνει όλες τις συνέπειες των Μνημονίων. Γιατί σε αυτόν θα φτάσει ο λογαριασμός.

Η φασίζουσα κυβέρνηση έχει μπροστά της τρία χρόνια. Και θα κοιτάξει να τα εξαντλήσει για να ολοκληρώσει την καταστροφή, αν η κοινωνία δεν βγει από τον γύψο της. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα παραλάβει μια χώρα-ερειπιώνα. Θα επαναδιαπραγματευτεί τα Μνημόνια; Με τι όπλα; Το πρόβλημα είναι ένας καλύτερος διαπραγματευτής; Αυτό θα δώσει δουλειά στα περίπου τέσσερα εκατομμύρια που ζουν στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό;

Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν θέλει να γίνει ένα υποτονικό ΠΑΣΟΚ, πρέπει να πάει στα βαθιά:

Αρνηση πληρωμής του χρέους. Λογιστικός έλεγχος για το πώς δημιουργήθηκε. Ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και των συμβάσεων που ξεπούλησαν τον εθνικό πλούτο. Μεγάλα δημόσια έργα για να απορροφηθεί η ανεργία, στροφή στην πρωτογενή παραγωγή και την τεχνολογία. Και πολλά άλλα.

Αυτό ίσως να σημαίνει έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Και αυτό ίσως αποδειχτεί καλύτερο από την πτώχευση της κοινωνίας που προχωράει σαν τυφώνας. Την καταστροφή τη ζούμε καθημερινά. Ας ανοίξουμε το παράθυρο στην ελπίδα.

perkor29@gmail.com

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

ΝΔ: Μήτρα συγχώνευσης των μνημονιακών δυνάμεων

`

Πέμπτη, 1 Νοεμβρίου 2012

Το Μνημόνιο «γράφει» την πολιτική ιστορία του τόπου… Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ακραίας δημοσιονομικής λιτότητας παράγει και επιβάλλει εδώ και τρία χρόνια το δικό της Δίκαιο… Τα κόμματα και οι κυβερνήσεις που νομιμοποιούν και διαχειρίζονται τα Μνημόνια και τις επαίσχυντες Δανειακές Συμβάσεις «αφυδατώνονται» και καταρρέουν…

`

Το σημερινό -υπό τον κ. Αντώνη Σαμαρά- πολιτικό / κυβερνητικό «υποζύγιο» «γονάτισε» πριν καλά καλά αναλάβει το επαχθές φορτίο των νέων μέτρων…Οι δανειστές μας ανησυχούν… Το πολιτικο-κομματικό «απόθεμα» των προθύμων του Μνημονίου εξαντλήθηκε… Ακόμα και οι δύο κυβερνητικοί «υπεργολάβοι» του Μνημονίου, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αντιδρούν ενστικτωδώς, αναλογιζόμενοι με τρόμο τις συνέπειες μιας, πιθανώς σύντομης, κατάρρευσης του κυβερνητικού οικοδομήματος στο οποίο «συστεγάζονται»…

`

Τα συστημικά – μνημονιακά συμφέροντα αγωνιούν για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και επιδιώκουν να διαμορφώσουν ευνοϊκούς πολιτικο-κομματικούς συσχετισμούς για την «επόμενη ημέρα». Το ΠΑΣΟΚ διαλύεται, μετατρέπεται σε «κομμάτια και θρύψαλα». Ένα τμήμα της Αριστεράς, η ΔΗΜΑΡ, ενσωματώθηκε ήδη στο Μνημόνιο και δεν μπορεί να χρησιμεύσει πλέον ως «δόλωμα» αριστερών και δημοκρατικών ψηφοφόρων. Όσο για τη Νέα Δημοκρατία, αυτή ακολουθεί πιστά το δρόμο που χάραξε το ΠΑΣΟΚ (περισσότερα…)

`

`

Δε λέω, όλα τα είχε το θεατράκι. Αγωνία, δράμα, δράση, γέλιο και κλάμα. Ειδικά κλάμα. Μόνο που είναι χιλιοειπωμένο και κάπου το βαριέσαι. Τα είχαν «σπάσει» για λίγο, λένε οι ίδιοι, ο «Σύλλογος δούλων της Τρόικας» με τους Τοκογλύφους.

Αλλά είναι κι άλλοι ηθοποιοί.

Το έργο «διπλό ταμπλό» αποτελεί μια δημιουργία του Φώτη Κουνέλι. Απέσπασε καλές κριτικές από το ΣΕΒ, την ΕΕ, το ΔΝΤ και τα κανάλια. Ο σκηνοθέτης μας βάζει στο μυαλό ενός σχιζοφρενούς. Ενώ ο πρωταγωνιστής θεωρεί τον εαυτό του Αριστερό, διακηρύττει σε όλους τους τόνους, ότι δεν θα ψηφίσει αντιλαϊκά μέτρα, στην πραγματικότητα κάνει ακριβώς το αντίθετο. Χρησιμοποιεί φασιστικές μεθόδους, στηρίζει φασιστικές κυβερνήσεις και ψηφίζει τα χειρότερα μέτρα, που έχουν παρθεί ποτέ. Η δράση κορυφώνεται, όταν σε πλήρη σύγχυση, υπογράφει ένα συμβόλαιο θανάτου, ενός λαού.

Δυνατή ερμηνεία έχει και στο έργο «Θα σε φάω ζωντανό (εναλλακτικός τίτλος: Χίτλερ και Γκαίμπελς». Στην ταινία τρόμου υποδύεται ένα βρικόλακα, ο οποίος μοιράζει τρόφιμα στα θύματα του, ώστε να παχύνουν. Κατόπιν τα σκοτώνει και τα τρώει ψητά με πατάτες στο φούρνο – κρεματόριο. Είναι ταινία εμπνευσμένη από το παραμύθι «Χάνσεν και Γκρέτελ».

Τέλος, αναμένουμε όλοι το έργο «Επανάσταση»  με πρωταγωνιστή το λαό…

Αναρτήθηκε από mitsos175 –Βαθύ Κόκκινο

του Θ. Μιχόπουλου

Εφ. Εποχή 9/9/2112

Ο ΣυΡιζΑ, από τις εκλογές και μετά, δεν εξέπεμψε κανένα σήμα. Δεν πρόβαλε ένα
εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα μπορούσε να αποτρέψει τη χρεοκοπία αλλά και να ανασυγκροτήσει τη χώρα που βρίσκεται υπό διάλυση. Αυτό ενισχύει την εκτίμηση των πολιτών ότι ο ΣυΡιζΑ δεν μπορεί να τους προστατέψει από τα μέτρα, δεν μπορεί να αποτρέψει την εφαρμογή τους. Μέχρι σήμερα,
μάλιστα, δεν υπάρχει καμιά παρέμβαση του ΣυΡιζΑ, προκειμένου να επιταχυνθούν οι όποιες εξελίξεις, ενώ η εποχή των αγανακτισμένων που γέμιζαν πλατείες, την οποία ονειρεύονται ακόμα ορισμένοι, ενδέχεται να πέρασε ανεπιστρεπτί.

Κεντρικά στελέχη του μπορεί να μην αποδέχονται τη λογική του «ώριμου φρούτου» -αν και η μέχρι σήμερα λειτουργίας τους άλλα δείχνει-, όμως φαίνεται ότι ορισμένοι έχουν αποδεχθεί την .. πολιτική ανάθεσης της κoινωvίας προς τον ΣυΡιζΑ για να τη σώσει, να ανατρέψει, δηλαδή, την υπάρχουσα κατάσταση. Χωρίς, όμως, «τηv κοινωvία στο πρoσκήvιο» είναι βέβαιο ότι θα «εκφυλιστoύμε από ριζοσπαστικό κίνημα σε πολιτικό φορέα αυτοαναφορικού κυβερvητισμoύ, ξεκομμένο από τα κοινωνικά συμφέροντα των εργαζομένων» [Αλ. Τσίπρας στη Νίκαια].

Aυτoσκoπός n αυτoδυναμία;

`
Δυστυχώς, όμως, και ανεξαρτήτως προθέσεων, το μοναδικό σήμα που εξέπεμψε η ηγεσία του ΣυΡιζΑ, από τις εκλογές και μετά, ήταν προς τον κόσμο του ΠαΣοΚ με συχνές αναφορές από την ηγεσία του στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της αριστεράς». Η συγκέντρωση στη Νίκαια [3 Σεπτέμβρη … ], τα φωτογραφικά κάδρα του Αλ. Τσίπρα μόνιμα με τους Σ. Σακοράφα, Π. Κουρουμπλή, Αλ. Μητρόπουλο, οι επαφές με τη Λ. Κατσέλη [θυμίζουμε την πρόταση για Γ. Αρσένη ως πρωθυπουργό], οι εναγκαλισμοί με τον Ν. Φωτόπουλο, οι διαρροές για τους Β. Χωραφά και Αντ. Κοτσακά [πρώην στενοί συνεργάτες του Άκη Τσοχατζόπουλου] σε θέση συµβούλου, φυσικά και τροφοδοτούν, «τα µέσα της διαπλοκής» µε «υλικό» περί νέου ΠαΣοκ. Ποιος δεν θα το εκµεταλλευόταν;

`
Οι διαβεβαιώσεις ότι «ούτε είµαστε, ούτε θέλουµε να γίνουµε ΠαΣοΚ» [ούτε και
µπορεί σήµερα να γίνει ΠαΣοκ ο οποιοσδήποτε πολιτικός σχηµατισµός, να προσθέσουµε εµείς] δεν αρκούν και δεν αντιµετωπίζουν το θέµα των [µελλοντικών]
συµµαχιών. Ο ΣυΡιζΑ, σήµερα, δεν έχει «ανάγκη» να αναζητεί λύση αυτοδυναµίας
από την ήδη αποδυναµωµένη δεξαµενή ψήφων του ΠαΣοΚ ή να «σκέφτεται« συµµαχίες µε τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

`

Συµµαχίες µε άλλα κόµµατα [ΚΚΕ, ΔηµΑρ] πράγµατι δεν διαφαίνονται, τουλάχιστον σήµερα. Δεν αποτελεί λύση, όµως, ούτε η µονοµερής προσήλωση στο χώρο του πρώην ΠαΣοΚ ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες σε µια λογική αντιµνηµονιακού µπλοκ. Ο ΣυΡιζΑ πρέπει να απαντήσει σε συγκεκριµένα  ερωτήµατα που αφορούν το εναλλακτικό σχέδιο κυβέρνησης και τις κατηγορίες ότι εκφράζει το λόµπι της δραχµής και να αναζητήσει συµµαχίες στους κλάδους δουλειάς ή στις κοινωνικές οµάδες από τις οποίες άντλησε και τη δύναµή του.

Δικαστές και ένστολοι …

Η ΔΕΘ είναι µια καλή ευκαιρία να επαναφέρουµε τον ΣυΡιζΑ των κινηµάτων, των ανατρεπτικών επεξεργασιών, του 0ράµατος στο προσκήνιο. Σήµερα έχουµε αφήσει τη διάσωση/µέλλον της χώρας στους γραφειοκράτες της Ευρωπα’ίκής Ένωσης, που θα σωσουν την Ελλάδα για να µην καταρρεύσει η ευρωζώνη κ.λπ.

Δεν παράγουµε νέα ουσιαστική πολιτική πρόταση, «φρέσκες» επεξεργασίες δεν υπάρχουν και παραµένουµε  στο πρόγραµµα που παρουσιάστηκε στην Αθηναϊδα -αν το«δουλεύουν» πέντε στελέχη, αυτό δεν σηµαίνει απολύτως τίποτα.

Το όραµα µιας νέας λαϊκής εξουσίας πάει να αντικατασταθεί από αυτό µιας εναλλαγής στην κυβέρνηση. Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία ο ΣυΡιζΑ θα βαδίσει σε διαφορετικά µονοπάτια: για να γίνει καλύτερος διαχειριστής της πραγµατικότητας, να βρίσκει «ισοδύναµες πολιτικές» [προκειµένου να αγκαλιάσει και συντηρητικά στρώµατα], να αφήσει την κινηµατική του δράση .. :

Σ’ αυτά προσθέστε και την προσπάθεια µετακίνησης της παραγωγής πολιτικής από τα συλλογικά όργανα στην κοινοβουλευτική οµάδα και τις δηλώσεις των διαφόρων ειδικών/παραγόντων σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Αυτή η «µετάθεση» θα οδηγήσει, σιγά-σιγά, σε έναν άλλο ΣυΡιζΑ. Και ας µην ξεχνάµε το «έµφυτο ελάττωµα» του ρεαλισµού: «ο,τι θέλει η κοινωνία», γεγονός που σηµαίνει «ναι» σε όλους, από αστυνοµικούς µέχρι δικαστικούς, κοινωνικές οµάδες, δηλαδή, που κατά κανόνα στηρίζουν την εξουσία.

Το βλέπουµε ήδη να συµβαίνει χωρίς καµιά κόκκινη γραµµή, ενώ βουλευτές του ΣυΡιζΑ εµφανίστηκαν να κρατούν ακόµη και πανό των αστυνοµικών …

Μόνη ελπίδα

Προς το παρόν δεν σηµειώνεται διολίσθηση προς την κεντροαριστερά. Υπάρχει ακινησία, στασιµότητα, επαναπροσδιορισµός της τακτικής ενόψει της µελλοντικής
κυβέρνησης. Στόχος, όµως, πρέπει να είναι να µην υποταχθεί ο ΣυΡιζΑ στην κοινοβουλευτική ρουτίνα, να αποκτήσει, και πάλι, εµπιστοσύνη στις ιδεολογικές του δυνάµεις, στην κινηµατική του δράση. Για να ανατρέψει στους δρόµους, µαζί µε την κοινωνία, την κυβέρνηση «γιατί στη δική µας αντίληψη η συµµετοχή των πολιτών είναι ο πνεύμονας της αριστερής πολιτικής».
Ας το προσπαθήσει τουλάχιστον!