Σκίτσο από  http://thepaper.gr

….Είναι χαρακτηριστικό πως στα social media, το βράδυ των εκλογών, πολλοί από αυτούς που δήλωναν πως δεν θα ψηφίσουν γιατί τίποτα δεν αλλάζει µε τις εκλογές, διαµαρτύρονταν λίγο αργότερα για το µεγάλο ποσοστό της Χρυσής Αυγής που προέκυψε φυσικά από εκλογές…..

(Περιοδικό Hot Doc 22/05/2014)

`
ο βράδυ της Κυριακής, 18 Μαίου, την ώρα που οι τηλεοπτικοί σταθµοί ανακοινώνουν τα αποτελέσµατα των exit polls για τον πρώτο γύρο των Αυτοδιοικητικών εκλογών, νικητής στο κρίσιµο τέταρτο από 19:00 έως 19:15 είναι το Star µε ποσοστό 18,8 % στα λεγόµενα δυναµικά κοινά. Μόνο που το Star δεν µεταδίδει αποτελέσµατα, αλλά την ελληνική ταινία «Ο άνθρωπος της καρπαζιάς», µε τον Κώστα Βουτσά. Δηλαδή ένας στους 5 πολίτες που παρακολουθούν τηλεόραση, δεν ενδιαφέρεται για το τι συµβαίνει µε τις εκλογές.
`
Η αυθόρµητη απάντηση στο «γιατί», είναι πως ο κόσµος ενδεχοµένως έχει βαρεθεί την κενή πολιτικολογία και το παιχνίδι που διεξάγεται στα πλαίσια ενός πολιτικού συστήµατος που δεν τυγχάνει καµίας εκτίµησης.

(περισσότερα…)

`

Του Γιάννη Κιμουρόπουλου*
`

(Μου διαφεύγει κάτι; Υπάρχουν πράγματα που προετοιμάζονται ή γίνονται και δεν τα αντιλαμβάνομαι; Δεν υποτιμώ τη δυσκολία να συγκροτηθούν δυνάμεις, να υπερνικηθεί η διάχυτη ηττοπάθεια και απελπισία, αλλά πολύ φοβούμαι ότι η λογική της «ανάθεσης» στον κυβερνητικό σωτήρα, που ανθεί ως πολιτική κουλτούρα σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας, ενισχύεται επικίνδυνα από τη συμπεριφορά της «κυβερνώσας Αριστεράς».)

`

Από άποψη πυκνότητας εξελίξεων δεν θυμάμαι καλοκαίρι που να απείχε τόσο πολύ από το κλισέ περί θερινής ραστώνης. Από το λουκέτο στην ΕΡΤ και το τσουνάμι των διαθεσιμοτήτων – μελλοντικών απολύσεων, μέχρι την αστυνομική εισβολή στο Πολυτεχνείο και την επιβεβαίωση του τρίτου Μνημονίου, καταγράφηκαν γεγονότα που ανατρέπουν το απόφθεγμα του Έκο ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Όχι απλώς ειδήσεις, αλλά κεραμίδες, ακόμη και για το κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας (βλέπε πλειστηριασμοί).

Το ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι ότι οι ειδήσεις αυτές δεν αφορούν τους μικρόκοσμους της πολιτικής, αλλά την τεράστια πλειοψηφία της κοινωνίας. Τη θίγουν ακόμη και στο μαλακό της υπογάστριο, την ιδιοκτησία. (περισσότερα…)

του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει μια καραμέλα που δεν λιώνει ποτέ. Αυτή είναι ο σοσιαλισμός με ελευθερία και δημοκρατία. Για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς τα ελληνικά, καταλαβαίνει ένα πράγμα: Ο σοσιαλισμός δεν έχει ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία. Αρα είναι ένα ανελεύθερο καθεστώς, που θα παραμείνει στον πυρήνα του τέτοιο και θα τον πασπαλίσουμε με τα προσθετικά «ελευθερία» και «δημοκρατία» για να φαίνεται πιο νόστιμο. Στο βάθος αυτό λέγεται κυβερνητική εξουσία ή πιο απλά, εξουσία. Δηλαδή ένα κόμμα της Αριστεράς μάς προτείνει να το κάνουμε κυβέρνηση για να μας εξουσιάσει καλύτερα από τα άλλα κόμματα της Δεξιάς (τα κεντρώα κόμματα έχουν εξαφανιστεί μαζί με τη μεσαία τάξη).

Και έτσι η εξουσία γίνεται αυτοσκοπός. Κάτι σαν πρωτάθλημα που όποιος κερδίσει τον τελικό αγώνα θα είναι πρώτος για έναν χρόνο. Στην προκειμένη περίπτωση θα είναι κυβέρνηση (θεωρητικά) για τέσσερα χρόνια.

Και έχουμε το παράδειγμα της ΔΗΜΑΡ. Τα ιδρυτικά της κείμενα, στην αοριστία τους, ήταν, θα έλεγα, ειδυλλιακά. Στην πράξη έγινε συνιστώσα της Δεξιάς, με δύο υπουργούς και δύο υφυπουργούς και με αρκετά στελέχη της χωμένα στην κρατική μηχανή, σε θέσεις-κλειδιά.

Μετέχει σε μια κυβέρνηση που είναι αυταρχική και η σχέση της με την κοινωνία είναι η αστυνομική καταστολή και τα βασανιστήρια. Μεθοδεύει συστηματικά την καταστροφή αυτής της χώρας, φτάνοντας στο επαίσχυντο σημείο να παραχωρεί τμήματα της ελληνικής επικράτειας σε όποιον τα θελήσει. Αυτό σημαίνει το ξεπούλημα των ελληνικών νησιών.

Τι νόημα έχει λοιπόν η συμμετοχή μιας Αριστεράς σε μια τέτοια κυβέρνηση; Είναι η εξουσία για την εξουσία και για τα οφέλη που αυτή παρέχει στους υπηρέτες της. Ο εγωκεντρισμός και το προσωπικό όφελος υπερτερούν του κοινού καλού.

Και εύκολα κάποιος καταλήγει στο συμπέρασμα: Η εξουσία δεν είναι δημοκρατία. Είναι η δύναμη που έχει κάποιος να σε κάνει να τον υπακούς (εξ ου και ο υποτιμητικός όρος υπήκοος). Σε περίπτωση που δεν συμμορφωθείς, τότε υποπίπτεις σε ποινικό αδίκημα και κολάζεσαι. Στον κοινοβουλευτισμό, που η εξουσία μοιράζεται, δεν παύει να είναι εξουσία. Και το δικαίωμα της καθολικής ψήφου είναι για να επιλέξεις μόνος σου ποιος θα σε διατάζει.

Και εδώ ας θυμηθούμε μερικά οικεία κακά. Οταν έγινε η πρώτη μεγάλη διάσπαση του ΚΚΕ, το 1968, στην ουσία ήταν μια διάσπαση του σταλινισμού. Δεν ήταν μια ρήξη με τον σταλινισμό, αλλά δύο εκδοχές του. Η λεγόμενη ανανεωτική εκδοχή του ήθελε συμμετοχή στην υπάρχουσα εξουσία. Η δε δογματική ήθελε μια δική της εξουσία στο απώτερο μέλλον. Κάτι σαν τον παράδεισο που εκεί με την επιφοίτηση του «Αγίου Σοσιαλισμού» όλα τα προβλήματα θα λύνονταν αυτομάτως.

Ομως η ιστορική εμπειρία άλλα έδειξε. Οπου υπήρξε σοσιαλισμός ή κομμουνισμός, ήταν ολοκληρωτικά καθεστώτα, που δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τα φασιστικά καθεστώτα. Οι ιδεολογικές αναφορές άλλαζαν. Αλλά η καταπίεση ήταν ίδια. Και ο Στάλιν έσφαξε τόσο πολλούς κομμουνιστές όσους δεν έσφαξαν όλα τα φασιστικά καθεστώτα μαζί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που προέρχεται από την ανανεωτική διάσπαση του σταλινισμού, κατά πόσο έχει αποποιηθεί την κληρονομιά του; Θα έλεγα πως ναι, όσον αφορά την ονομαστική του αξία. Οχι όμως την αντικειμενική του. Και εδώ αυτοπαγιδεύεται και τυφλώνεται. Ορέγεται την εξουσία. Θέλει να κυβερνήσει και δηλώνει πως είναι πανέτοιμος.

Ας κάνουμε την υπόθεση πως αυτό θα πραγματοποιηθεί. Αυτοδυναμία δεν φαίνεται να διαθέτει και μάλλον έχει φτάσει στα όριά του. Ας θυμηθούμε τη δυναμική που είχε το ΠΑΣΟΚ πριν γίνει εξουσία. Θα χρειαστεί συμμάχους που ίσως τους βρει στους Ανεξάρτητους Ελληνες, σε αποστάτες από τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ (η εξουσία είναι πειστικό επιχείρημα). Και με το καλημέρα που θα πει στη Βουλή θα αρχίσει να πληρώνει όλες τις συνέπειες των Μνημονίων. Γιατί σε αυτόν θα φτάσει ο λογαριασμός.

Η φασίζουσα κυβέρνηση έχει μπροστά της τρία χρόνια. Και θα κοιτάξει να τα εξαντλήσει για να ολοκληρώσει την καταστροφή, αν η κοινωνία δεν βγει από τον γύψο της. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα παραλάβει μια χώρα-ερειπιώνα. Θα επαναδιαπραγματευτεί τα Μνημόνια; Με τι όπλα; Το πρόβλημα είναι ένας καλύτερος διαπραγματευτής; Αυτό θα δώσει δουλειά στα περίπου τέσσερα εκατομμύρια που ζουν στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό;

Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν θέλει να γίνει ένα υποτονικό ΠΑΣΟΚ, πρέπει να πάει στα βαθιά:

Αρνηση πληρωμής του χρέους. Λογιστικός έλεγχος για το πώς δημιουργήθηκε. Ακύρωση όλων των μνημονιακών νόμων και των συμβάσεων που ξεπούλησαν τον εθνικό πλούτο. Μεγάλα δημόσια έργα για να απορροφηθεί η ανεργία, στροφή στην πρωτογενή παραγωγή και την τεχνολογία. Και πολλά άλλα.

Αυτό ίσως να σημαίνει έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Και αυτό ίσως αποδειχτεί καλύτερο από την πτώχευση της κοινωνίας που προχωράει σαν τυφώνας. Την καταστροφή τη ζούμε καθημερινά. Ας ανοίξουμε το παράθυρο στην ελπίδα.

perkor29@gmail.com

To άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών

του Θ. Μιχόπουλου

Εφ. Εποχή 9/9/2112

Ο ΣυΡιζΑ, από τις εκλογές και μετά, δεν εξέπεμψε κανένα σήμα. Δεν πρόβαλε ένα
εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, που θα μπορούσε να αποτρέψει τη χρεοκοπία αλλά και να ανασυγκροτήσει τη χώρα που βρίσκεται υπό διάλυση. Αυτό ενισχύει την εκτίμηση των πολιτών ότι ο ΣυΡιζΑ δεν μπορεί να τους προστατέψει από τα μέτρα, δεν μπορεί να αποτρέψει την εφαρμογή τους. Μέχρι σήμερα,
μάλιστα, δεν υπάρχει καμιά παρέμβαση του ΣυΡιζΑ, προκειμένου να επιταχυνθούν οι όποιες εξελίξεις, ενώ η εποχή των αγανακτισμένων που γέμιζαν πλατείες, την οποία ονειρεύονται ακόμα ορισμένοι, ενδέχεται να πέρασε ανεπιστρεπτί.

Κεντρικά στελέχη του μπορεί να μην αποδέχονται τη λογική του «ώριμου φρούτου» -αν και η μέχρι σήμερα λειτουργίας τους άλλα δείχνει-, όμως φαίνεται ότι ορισμένοι έχουν αποδεχθεί την .. πολιτική ανάθεσης της κoινωvίας προς τον ΣυΡιζΑ για να τη σώσει, να ανατρέψει, δηλαδή, την υπάρχουσα κατάσταση. Χωρίς, όμως, «τηv κοινωvία στο πρoσκήvιο» είναι βέβαιο ότι θα «εκφυλιστoύμε από ριζοσπαστικό κίνημα σε πολιτικό φορέα αυτοαναφορικού κυβερvητισμoύ, ξεκομμένο από τα κοινωνικά συμφέροντα των εργαζομένων» [Αλ. Τσίπρας στη Νίκαια].

Aυτoσκoπός n αυτoδυναμία;

`
Δυστυχώς, όμως, και ανεξαρτήτως προθέσεων, το μοναδικό σήμα που εξέπεμψε η ηγεσία του ΣυΡιζΑ, από τις εκλογές και μετά, ήταν προς τον κόσμο του ΠαΣοΚ με συχνές αναφορές από την ηγεσία του στη «μεγάλη δημοκρατική παράταξη της αριστεράς». Η συγκέντρωση στη Νίκαια [3 Σεπτέμβρη … ], τα φωτογραφικά κάδρα του Αλ. Τσίπρα μόνιμα με τους Σ. Σακοράφα, Π. Κουρουμπλή, Αλ. Μητρόπουλο, οι επαφές με τη Λ. Κατσέλη [θυμίζουμε την πρόταση για Γ. Αρσένη ως πρωθυπουργό], οι εναγκαλισμοί με τον Ν. Φωτόπουλο, οι διαρροές για τους Β. Χωραφά και Αντ. Κοτσακά [πρώην στενοί συνεργάτες του Άκη Τσοχατζόπουλου] σε θέση συµβούλου, φυσικά και τροφοδοτούν, «τα µέσα της διαπλοκής» µε «υλικό» περί νέου ΠαΣοκ. Ποιος δεν θα το εκµεταλλευόταν;

`
Οι διαβεβαιώσεις ότι «ούτε είµαστε, ούτε θέλουµε να γίνουµε ΠαΣοΚ» [ούτε και
µπορεί σήµερα να γίνει ΠαΣοκ ο οποιοσδήποτε πολιτικός σχηµατισµός, να προσθέσουµε εµείς] δεν αρκούν και δεν αντιµετωπίζουν το θέµα των [µελλοντικών]
συµµαχιών. Ο ΣυΡιζΑ, σήµερα, δεν έχει «ανάγκη» να αναζητεί λύση αυτοδυναµίας
από την ήδη αποδυναµωµένη δεξαµενή ψήφων του ΠαΣοΚ ή να «σκέφτεται« συµµαχίες µε τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

`

Συµµαχίες µε άλλα κόµµατα [ΚΚΕ, ΔηµΑρ] πράγµατι δεν διαφαίνονται, τουλάχιστον σήµερα. Δεν αποτελεί λύση, όµως, ούτε η µονοµερής προσήλωση στο χώρο του πρώην ΠαΣοΚ ούτε οι Ανεξάρτητοι Έλληνες σε µια λογική αντιµνηµονιακού µπλοκ. Ο ΣυΡιζΑ πρέπει να απαντήσει σε συγκεκριµένα  ερωτήµατα που αφορούν το εναλλακτικό σχέδιο κυβέρνησης και τις κατηγορίες ότι εκφράζει το λόµπι της δραχµής και να αναζητήσει συµµαχίες στους κλάδους δουλειάς ή στις κοινωνικές οµάδες από τις οποίες άντλησε και τη δύναµή του.

Δικαστές και ένστολοι …

Η ΔΕΘ είναι µια καλή ευκαιρία να επαναφέρουµε τον ΣυΡιζΑ των κινηµάτων, των ανατρεπτικών επεξεργασιών, του 0ράµατος στο προσκήνιο. Σήµερα έχουµε αφήσει τη διάσωση/µέλλον της χώρας στους γραφειοκράτες της Ευρωπα’ίκής Ένωσης, που θα σωσουν την Ελλάδα για να µην καταρρεύσει η ευρωζώνη κ.λπ.

Δεν παράγουµε νέα ουσιαστική πολιτική πρόταση, «φρέσκες» επεξεργασίες δεν υπάρχουν και παραµένουµε  στο πρόγραµµα που παρουσιάστηκε στην Αθηναϊδα -αν το«δουλεύουν» πέντε στελέχη, αυτό δεν σηµαίνει απολύτως τίποτα.

Το όραµα µιας νέας λαϊκής εξουσίας πάει να αντικατασταθεί από αυτό µιας εναλλαγής στην κυβέρνηση. Αν συνεχιστεί αυτή η πορεία ο ΣυΡιζΑ θα βαδίσει σε διαφορετικά µονοπάτια: για να γίνει καλύτερος διαχειριστής της πραγµατικότητας, να βρίσκει «ισοδύναµες πολιτικές» [προκειµένου να αγκαλιάσει και συντηρητικά στρώµατα], να αφήσει την κινηµατική του δράση .. :

Σ’ αυτά προσθέστε και την προσπάθεια µετακίνησης της παραγωγής πολιτικής από τα συλλογικά όργανα στην κοινοβουλευτική οµάδα και τις δηλώσεις των διαφόρων ειδικών/παραγόντων σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Αυτή η «µετάθεση» θα οδηγήσει, σιγά-σιγά, σε έναν άλλο ΣυΡιζΑ. Και ας µην ξεχνάµε το «έµφυτο ελάττωµα» του ρεαλισµού: «ο,τι θέλει η κοινωνία», γεγονός που σηµαίνει «ναι» σε όλους, από αστυνοµικούς µέχρι δικαστικούς, κοινωνικές οµάδες, δηλαδή, που κατά κανόνα στηρίζουν την εξουσία.

Το βλέπουµε ήδη να συµβαίνει χωρίς καµιά κόκκινη γραµµή, ενώ βουλευτές του ΣυΡιζΑ εµφανίστηκαν να κρατούν ακόµη και πανό των αστυνοµικών …

Μόνη ελπίδα

Προς το παρόν δεν σηµειώνεται διολίσθηση προς την κεντροαριστερά. Υπάρχει ακινησία, στασιµότητα, επαναπροσδιορισµός της τακτικής ενόψει της µελλοντικής
κυβέρνησης. Στόχος, όµως, πρέπει να είναι να µην υποταχθεί ο ΣυΡιζΑ στην κοινοβουλευτική ρουτίνα, να αποκτήσει, και πάλι, εµπιστοσύνη στις ιδεολογικές του δυνάµεις, στην κινηµατική του δράση. Για να ανατρέψει στους δρόµους, µαζί µε την κοινωνία, την κυβέρνηση «γιατί στη δική µας αντίληψη η συµµετοχή των πολιτών είναι ο πνεύμονας της αριστερής πολιτικής».
Ας το προσπαθήσει τουλάχιστον!